Mal du Suisse (al is de leugen nog zo snel)
Het was een vreemdsoortig dodelijk heimwee
dat ons al snel was overkomen.
Geen berg of dal meer in zicht, alleen nog maar
een bloedbad in een storm van staal en vuur.
De vijfde colonne vierde zege, ging
vroeg met pensioen, net op tijd voor een kop thee
en net op tijd om flink te incasseren.
Nu was het hun klanten hun beurt om hun schulden
terug te betalen, door hun eigen volk, ontworteld en ontwricht,
bloot te stellen aan dezelfde ballingschap.
Wisten zij veel dat heimwee ook ziek maakt?
De Joden konden er immers ook goed mee leven
en Ezra Pound werd ook als expatriot verheerlijkt,
maar was dat niet juist zijn bezwaar? –
Men liet zich omkopen en raakte zodoende
zijn identiteit, oftewel zijn ziel kwijt. Ungeheuer.
Hoe vreemd is het dan, dat er in deze vervreemding
nog altijd zielen bestaan die verhalender- en spelenderwijs
toch weer hun lot op aarden trachten te zoeken?
In dit labyrint, achter slot en grendel, wederom,
ligt onze boodschap, onze oorsprong, die toch altijd
onmiskenbaar is geweest, altijd duidend op
hetzelfde verlangen: een hunkering naar eenheid.
De parel in de mossel en de kiezel in de schoen.
It’s not rocket science.
Vastgoedspeculatie (Avalon geplunderd)
Hoeveel vervalsing de geschiedenis ook mag
hebben ondergaan, wie ben ik – wie ben jij, in godsnaam –
om dit te ontkennen? Het bloed van onze vaders zinloos
te hebben laten verspillen? Om een hereniging die nooit
had mogen komen, maar die nog zo onontkoombaar was?
Want mijn vaders hadden nooit
ook maar één rode cent verdiend
aan dit juweeltje temidden van hun spaarzaam verdeelde domein.
Integendeel, ze hebben er alleen
generaties lang in geïnvesteerd,
omwille van de zielenheil der slachtoffers
van hetgeen zij als hun eigen erfzonde
moesten hebben ervaren –
tot ze er tenslotte zelf aan ten gronde gingen.
En dat is nu de grondslag van jouw erfgoed:
wat ooit als heiligdom bedoeld was,
ver verwijderd van het woelige gespuis
van hun driftzieke tijdgenoten,
moet nu winst blijven genereren om in stand
te worden gehouden, terwijl alleen nog maar
geprivilegeerden zich de luxe kunnen veroorloven
van wat ooit als almoes was begonnen.
Één ding is zeker: een heerlijkheid is het lang niet meer.
>