‘De pen, het vierkant
leeft zoals de ingang
op de gewelven
die mijn gids bekeken.
Ik ga niet binnnen
het zegel van licht
ik lig verweven.’
Over herdenken II
Als reactie op de openingsbrief van Esther Edelmann schrijft Frans-Willem Korsten een tegelijk zeer persoonlijke en theoretisch geïnformeerde brief over de ‘troeperigheid’ van het ‘wij’.
Over herdenken I
Op 4 mei hield Arnon Grunberg een toespraak ter herdenking, en bevroeg daarbij tegelijkertijd de activiteit van het herdenken zelf. Esther Edelmann plaatst als reactie enkele kritische kanttekeningen bij Grunbergs speech in een brief. Deze brief vormt het begin van een nieuwe reeks kettingbrieven waarin gereflecteerd wordt op het herdenken.
zo spreekt het uit mezelf spreekt het uit de ander in mij
…
ik heb dat ook zeg je en je verzet je als het maar helpt denk je &ik als iets maar helpt denk ik en zo lijkt het
…
De oorlogsmisdadiger of de profeet: welke zwijger spreekt?
Laten we beginnen bij die interpretatie. Poëzie herlezen tegen de achtergrond van een verzwegen oorlogsverleden betekent niet dat je die gezochte thematiek op eender welk gedicht kan projecteren. De tekst zelf moet uitnodigen tot zo’n (nieuwe) lezing. Voor ‘aan…’ is dat het geval.
Mijn oorlog of de jouwe: over ‘sonnet’ van Lucebert
Nu zal ik eens een experiment doen. Bij ontstentenis van interesse in mij voor het genre van de biografie, wil ik een gedicht van Lucebert herlezen in het besef dat hij als jongeling antisemitische aandriften heeft gehad, met sympathie voor het nazisme.
Zitten op een bankje
Als u het mij toestaat, presenteer ik u hier op dit symposium over Lucebert in ongeveer 20 minuten een kleine associatieve beschouwing op Door de schaduwen bestormd. Ik zeg ‘associaties’, omdat ik niet wetenschappelijk en systematisch te werk ga, maar mij laat leiden door een intuïtie die ogenschijnlijk losstaande zaken met elkaar verbindt. Deze associaties werken voor mij verhelderend als ik Lucebert lees, en lees over Lucebert.