Het is de hulpeloosheid die hen breekt


Het zijn niet zozeer de aanvallen die anderen verontrusting aanjagen, hoewel ze zeker hun schrikwekkende eigenschappen hebben. Zeker in relatie tot mij – en het feit dat ik ook een zichtbare fysieke beperking heb – verwachten sommige mensen wellicht dat een epileptische aanval een stevige impact moet hebben op een al-gehandicapt lichaam, zo niet de geest die bij dat lichaam hoort. Als ze dan zien hoe ik er haast pragmatisch mee om ga en ook hoe ik daarna weer doorga (zo nu en dan te snel, ik geef het toe), wringt dat met hun perceptie van hoe een gehandicapt lichaam om zou moeten gaan met een grootse infractie op dat lichaam.

Herfst / Tail end


In dit gonzend — gretig — wurgensklare uur van
collectieve deining — hergroepering — fel glitchend
aankondigingsscherm “rouwen om het nu” bed rotting
— onbeschut in Starbucks — brandstichting —— in
Utrecht Centraal —— “Personeelstekorten” likken “zacht
— zacht — zacht” als vlammen — (Werknemers)