De poëzie kent van oudsher (crypto-)metafysische, mystieke tendensen. De dichter streeft er in zijn gedichten naar op te gaan in ‘het hogere’, om zo zijn eigen vergankelijke bestaan op een talige manier te vergeten of te verleugnen. Daarentegen wacht Celans ‘ware woord’ in een geologisch hooggebergte, niet in een onbereikbaar metafysisch Jenseits.
ESSAY
Bad Moonflower Rising, deel 2: De maananjer
Een vergelijking tussen Miep Bos van Stichting VoMiGen en Perdita uit Shakespears ‘The Winter’s Tale’.
Bad Moonflower Rising, deel 1: Shakespeare en de bastaardanjer
Polyxenes uit Shakespeare’s ‘The Winters Tale’ verschaft inzicht omtrend verhitte debatten omtrend genetisch gemodificeerde gewassen.
Treurend afscheid van de realistische schone schijn: enkele notities bij Elias van Maurice Gilliams
Treurig of niet, je kunt nu eenmaal niet straffeloos terugkeren naar de 19e eeuw en schrijven alsof er in de tussentijd niets gebeurd en geschreven is. Wat betreft het terugkeren naar verloren zaken uit de 19e eeuw, zouden de voorvechters van New Sincerity er goed aan doen Gilliams’ roman eens te lezen.
De dode en de levende letter
De mogelijkheid om een necrologie te schrijven voor iemands dood, wijst erop dat de vorm van de necrologie is onderworpen aan een strak stramien, aan formuleringen, woorden, zinsneden, frasen, clichés die duizenden keren eerder gebruikt zijn, en als taaluiting door en door bevuild zijn. Doordat die verzameling van eerder gebruikte vormen bij voorbaat min of meer vast lijkt te staan, verwordt de necrologie tot een invuloefening.
Inleiding #LETTERLIJK, NATUURLIJK
Schrik niet als een onderwerp soms wat gehavend uit die strijd komt: wat niet doodt, deert niet – zo gaat het in de natuur, zo gaat het in de letteren.